Helicobacter pylori należą do pałeczek spiralnych wyposażonych w rzęski. Na jed­nym biegunie bakterii zlokalizowanych jest od 4 do 8 rzęsek (fot. 1). Bakterie te wyka­zują właściwości rozkładania lipidów i białek oraz fermentują glukozę. Wytwarzają szereg enzymów. Jedne z nich, takie jak oksydaza cytochromowa, katalaza i dysmutaza nad­tlenkowa, reagują z aktywnymi formami tlenu (ROS) i działają przeciwutleniająco. Inny enzym - ureaza powoduje rozkład mocznika do amoniaku i dwutlenku węgla, powodując neutralizację soku żołądkowego, co umożli­wia tej bakterii przeżycie w kwaśnym środo­wisku i kolonizację śluzówki żołądka. Żyją w warunkach beztlenowych. 

Indeks glikemiczny jest wartością określającą procentowo szybkość wzrostu stężenia glukozy we krwi zdrowych ludzi po spożyciu określonego produktu w porównaniu do wzrostu, jaki następuje po spożyciu tej samej ilości węglowodanów (cukrów) w postaci glukozy.

Informacje zawarte w różnego rodzaju poradnikach i artykułach popuiarno-naukowych, a dotyczące możliwości wykorzystywania miodu przez osoby chore na cukrzycę, są dość jednoznaczne. Według tych informacji chorzy na cukrzycę nie powinni stosować miodu w swojej diecie (Niziałek 2003, Cichowicz-Biernacka 2004), mogą go stosować na równi z cukrem - sacharoza - (Czyżyk i Łwecki 1992, Bernas 1996) lub mogą spożywać miód w ilościach nieco większych, niż cukier (Münstedt i Winter 2006).

Inspiracją do podjęcia tego tematu była praca Berga i wsp. (2008) dotycząca badań nad przeciwutleniającymi i przeciwzapalnymi właści­wościami miodu gryczanego. W pracy tej autor udowadnia wysoką aktywność przeciwutleniającą miodu gryczanego, polegającą na redu­kcji reaktywnych form tlenu, a także wysoką aktywność przeciwzapalną tego miodu, pozyskanego w dwóch rejonach Stanów Zjednoczonych, w porównaniu do miodów pochodzących z różnych regionów świata (Kanada, Chile, Hawaje, Nowa Zelandia). W tym świetle warto przyto­czyć wcześniejsze publikacje oraz badania własne dotyczące działania przeciwutleniającego i przeciwzapalnego, a także działania antybiotycznego miodu gryczanego w porównaniu z innymi odmianami miodów.

Działanie lecznicze

Miód niezależnie od odmiany i miejsca pochodzenia charakteryzuje się korzystnym działaniem na serce i układ krążenia. Zwiększa siłę skurczu i wydolność mięśnia sercowego, rozszerza naczynia wieńcowe serca i polepsza krążenie. Miód obniża ciśnienie tętnicze krwi, działa przeciwarytmicznie oraz zwiększa diurezę.

Leczenie chorób skóry i błon śluzowych

Według danych fachowego piśmiennictwa zachodniego miód okazał się skutecznym środkiem w zakażeniach chirurgicznych. U chorych z zakażonymi ranami pooperacyjnymi, przewlekłymi owrzodzeniami i ropniami miód dawał lepsze efekty lecznicze w porównaniu
z powszechnie stosowanymi antybiotykami. Ponadto stosowanie miodu na oddziałach chirurgicznych skutecznie zabezpieczało przed zakażeniami ran szczepami szpitalnymi oraz pozwalało na wykonanie przeszczepów skóry i amputacji kończyn bez powikłań. Stwierdzono, że działa on nie tylko na ropotwórcze bakterie tlenowe, takie jak Staphylococcus aureus i Pseudomonas aeruginosa, ale również na wiele gatunków bakterii beztlenowych, między innymi na formy wegetatywne zgorzeli gazowej Clostridium perfringens.

Miód jest produktem o zróżnicowanym składzie chemicznym. Zależy on w dużym stopniu od rodzaju i gatunku roślin, z których pszczoły zbierają nektar lub spadź. W różnych typach
i odmianach miodu odkryto ponad 300 składników należących do kilkunastu grup chemicznych, przy czym większość z nich występuje w nieznacznych ilościach.

Działanie na narządy wewnętrzne 

Działanie miodu na serce i układ krążenia znane jest od dawna. Dzięki dużej zawartości glukozy i fruktozy miód jest produktem łatwo przyswajalnym przez organizm, w tym przez mięsień sercowy. Wysoko energetyczne składniki wchłaniane są bezpośrednio do krwi już
w błonie śluzowej żołądka, z pominięciem przewodu pokarmowego. Miód w ilości 100g dostarcza średnio 325 kcal energii.