Pszczoły aby żyć potrzebują pokarmu węglowodanowego - energetycznego i jest nim miód oraz budulcowego, czyli białkowo – tłuszczowo - węglowodanowego a nim jest pierzga. Pierzga powstaje z pyłku kwiatowego, przyniesionego do ula przez pszczoły w formie obnóży. Obnóża pyłkowe wzbogacone wydzielinami gruczołu ślinowego robotnic są składowane w komórkach plastra, gdzie w atmosferze ula (temp. 35°C ) ziarna pyłków pęcznieją a ich okrywy pękają i zatracają zdolność do kiełkowania. Równocześnie w tej masie powstaje kwas mlekowy, stąd kwaśny posmak pierzgi. W konsekwencji pierzga, można powiedzieć „na głowę” przewyższa swoimi właściwościami obnóża pyłkowe, głównie dlatego, że jest lepiej przez organizm człowieka przyswajana. Pierzga zawiera bardzo dużo witamin, główniez grupy B oraz C, A, E, D. Spożywanie pierzgi dostarcza nam również potrzebne makroelementy (K, Na, Ca, Mg, Cl) i mikroelementy (P, S, Fe, Cu, Zn, Mo, Co, Cr, Ni, Si). Zawarte w pierzdze związki fenolowe mają właściwości przeciwutleniające, chroniące nasz organizm przed wieloma chorobami a kwas tłuszczowy omega-3 skutecznie poprawia aktywność umysłową. Pierzga skutecznie obniża poziom złego cholesterolu. Zdaniem przedstawicieli nauki suszenie pierzgi pogarsza jej właściwości. Najkorzystniej jest świeżo pozyskaną pierzgę zamrażać lub mieszać w odpowiedniej proporcji z miodem. Miód wówczas pełni funkcję konserwującą .

Pierzga pozyskiwana u nas na Pogórzu, z racji dużej bioróżnorodności flory pyłkodajnej (braku monokultur) jest bardzo różnorodna, przez co cenniejsza.